Elementy kominka
 |
| Elementy kominka |
Materiały
Drzwiczki, a w niektórych wkładach (dwu- lub trójstronnych) także boczne ściany są przezroczyste. Tak zwane szkło witroceramiczne, z którego się je wykonuje, wytrzymuje temperaturę 800°C. Korpus wkładu musi być odporny na korozję, a przede wszystkim
- na duże, gwałtowne zmiany temperatury. Jego ściany są ze stali lub z żeliwa. Powinny być grube, by nie odkształcały się przy nagrzewaniu, co prowadzi zwykle do pękania lub rozszczelniania wkładu. Ważna jest też zdolność do akumulacji ciepła.
Zarówno wkłady żeliwne, jak i stalowe mają wady i zalety. Trudno powiedzieć, które są lepsze. Żeliwne mają zwykle więcej ozdobnych dodatków, forma stalowych jest prostsza i lżejsza, więc po obudowaniu kominka są mniej widoczne. Wkład żeliwny jest bardziej odpowiedni do kominka w stylu rustykalnym, stalowy lepiej pasuje do nowoczesnego. Wkłady stalowe mają zwykle więcej nowatorskich rozwiązań technicznych(możliwość podłączenia przewodu doprowadzającego powietrze do spalania, system zapobiegania brudzeniu szyby) niż bardziej konserwatywne - żeliwne. Wkłady kominkowe z płyt stalowych są dwupłaszczowe. W
korpusie znajduje się palenisko z szamotowych (rzadziej żeliwnych) elementów akumulujących ciepło, które mogą się swobodnie rozszerzać i kurczyć. W razie uszkodzenia można je w prosty sposób wyjąć z obudowy.
Za wadę płyt szamotowych, poza częstym pękaniem, można uznać niezbyt estetyczny wygląd, gdy ich jasne powierzchnie zabrudzą się sadzą. Wkłady jednopłaszczowe, zrobione w całości ze skręcanych płyt żeliwnych, po pewnym czasie się rozszczelniają. Aby je naprawić, trzeba je zdemontować (co może być kłopotliwe, gdy są obudowane) i ponownie skręcić.
Wkłady stalowe mogą być znacznie tańsze od żeliwnych, ale te dobrej jakości dorównują im ceną, a często są od nich dużo droższe.